Torbaaz Movie Review : ความพยายามเล็กน้อยในการแสดงความตายและการทำลายล้างด้วยวิธีการที่โหดเหี้ยม

เรื่องราว: ดร. นาเซียร์ ข่าน (แซนเจย์ ดัตต์) แห่งกองทัพอินเดียกลับมาอัฟกานิสถานเมื่อห้าปีหลังจากที่เขาสูญเสียคนที่รักไปเพราะเหตุก่อการร้าย การได้พบปะกับเด็กๆ กลุ่มหนึ่งจากค่ายผู้ลี้ภัยช่วยจุดประกายความสนุกให้กับชีวิตและความมุ่งมั่นที่จะตอบแทนสังคมด้วยการฝึกฝนทักษะการคริกเก็ตของเด็ก ๆ ที่กล่าวมาข้างต้น

บทวิจารณ์: แม้จะผ่านไปหลายปี ความเจ็บปวดของการพลัดพรากนั้นรุนแรงมากจนดร. ข่านนั่งที่สนามบินเดลี – ทั้งหมดพร้อมที่จะบินไปอัฟกานิสถาน เมื่อทางการประกาศชื่อของเขาสำหรับการขึ้นเครื่องครั้งสุดท้าย – แต่ชายที่หดหู่ใจในตัวเขาโกหก พนักงานภาคพื้นดินพูดว่า “ฉันทำบอร์ดดิ้งพาสหาย”

ขณะที่กระดาษฉีกขาดวางอยู่ข้างๆ เขาอย่างสบายใจ นั่นคือความกลัวต่อสถานที่และความทรงจำที่น่าเศร้าที่ติดอยู่กับพวกเขา ภรรยาและลูกชายของเขาถูกระเบิดฆ่าตัวตายในกรุงคาบูลซึ่งเขาดำรงตำแหน่งที่สถานเอกอัครราชทูตอินเดียซึ่งมีอายุ 10 ขวบเช่นกัน เด็กโต แม้จะบาดเจ็บสาหัส

แต่เขาไปเยี่ยมเยียนการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมของค่ายผู้ลี้ภัยที่อุทิศให้กับเด็ก ๆ ที่ต้องเผชิญกับความโชคร้ายและสิ้นหวังในวัยที่อ่อนวัยและต้องรับผิดชอบในการเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของผู้ช่วยเหลือเหล่านี้ผ่านเกมคริกเก็ต

เมื่อความไม่ลงรอยกันของชุมชนและความหวาดกลัวในเมืองต่างๆ

ถูกเลือกให้เป็นธีมหลักโดยมีเนื้อหาย่อยของผู้ที่ชื่นชอบกีฬาเป็นพื้นฐานที่มั่นคงสำหรับเรื่องราวความสนใจของมนุษย์ที่แน่ใจว่าจะสะท้อน คุณคาดหวังว่าภาพยนต์จะเจาะทะลุหัวใจของคุณ น่าเสียดายที่ไม่ใช่กรณีที่มีการทำงานของ Hiroo Keswani หลังกล้องในละครอาชญากรรมเรื่องนี้

ผู้กำกับศิลป์ Martand Mishra ได้สร้างฉากที่ห่างไกลจากภูมิภาคที่ถูกทำลายจากสงคราม เรียกได้ว่าแทบไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว ไม่เพียงแค่นั้น ความปั่นป่วนทางอารมณ์ที่อดีตแพทย์ประสบในระหว่างการถ่ายทำภาพยนตร์ไม่ได้รู้สึกว่ามีอยู่จริงและเชื่อมโยงถึงกันได้ การแอบมองชีวิตของเขาก่อนเกิดโศกนาฏกรรมน่าจะใช้กลอุบายนี้ได้

ผู้กำกับ Girish Malik พยายามอ่อนแอในการแสดงความรู้สึกที่แข็งแกร่งของชุมชนเมื่อเผชิญกับความทุกข์ยาก แต่ตัวละครที่เล็กกว่านั้นไม่เหมาะสมอย่างสมบูรณ์และไม่ได้ให้ความลึกใด ๆ กับบทบาทส่วนบุคคลของพวกเขา กระแสน้ำที่ไหลบ่าเข้ามาของลัทธิชาตินิยมมากเกินไปและการโวยวายรักชาตินั้นอ่อนแอเกินกว่าจะช่วยภาพยนตร์ที่จำเป็นต้องปรับปรุงครั้งใหญ่ ไม่ใช่แค่การยกระดับอย่างสร้างสรรค์

ในฐานะชายชราผู้ซึ่งมีความหวังริบหรี่คือเด็กที่ด้อยโอกาสในอัฟกานิสถาน ดัตต์พยายามสุดชีวิตเพื่อช่วยไม่ให้ภาพยนตร์เรื่องนี้กลายเป็นความพยายามที่จะเน้นย้ำถึงโศกนาฏกรรมที่เป็นมนุษยชาติ เขาล้มเหลว Nargis Fakhri เป็นพนักงาน NGO ที่กล้าหาญ Ayesha และถึงแม้เธอจะมีลักษณะตัวละครของเธอถูกต้อง แต่ก็เป็นการแสดงของเธอที่ต้องสร้างเสริมอย่างจริงจัง

Rahul Dev ในฐานะผู้นำขององค์กรก่อการร้ายบางแห่งที่เพาะพันธุ์เด็กทิ้งระเบิดฆ่าตัวตายนั้นไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด – เราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่านั่นเป็นเจตนาหรือไม่ ทั้ง Fakhri และ Dev ต่างดิ้นรนกับสำเนียง Pashto ที่ล้อเลียนของพวกเขา ซึ่งทำให้การบรรยายดูแย่

ภาพยนตร์ในหัวข้อที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ และกับนักแสดงมากประสบการณ์เช่น แซนเจย์ ดัตต์ อาจสร้างประสบการณ์การรับชมภาพยนตร์ที่น่าอัศจรรย์สำหรับผู้จงรักภักดีต่อเหล่าน้ำตานองหน้า น่าเศร้าที่มันจบลงด้วยเรื่องไร้สาระที่ไม่มีแรงดึงดูด

อ่านบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ chrisborgman.com อัพเดตทุกสัปดาห์